Een stille passie

Ik heb heel wat diverse banen gehad, en ook heel wat beleefd…

Mijn lekkere teamleider

Ooit zat ik ook een tijdje in de gezondheidszorg. Van alles wat gedaan: geestelijk en lichamelijk beperkte mensen, jong volwassene, ouderen… ik heb veel verschillende soorten mensen gezien. Als laatste zat ik in de ouderenzorg. Mijn teamleider was een gescheiden man waar de wildste verhalen vol passie over rondgingen. Hij had al diverse huwelijken achter de rug en geloofde nog heilig in de ware waardoor hij regelmatig het gesprek van de dag was. Aan aandacht geen gebrek, ondanks dat iedereen hem maar een rare vogel vond. Tja, vrouwen onder mekaar hè, dat wil wel. Zeker als het een lekker ding is. En lekker vond ik hem!

Ik moest me dagelijks enorm inhouden om niet te staan kwijlen voor hem. Hahaha, hij moest eens weten: nachten vol vurige passie over ‘m gedroomd. Dan kwam ik hem overdag weer tegen en dan ging ik nog even verder met dagdromen. Mhmhhmmmmmmm, wat een vent! Maar ja dat mochten mijn collega’s niet weten natuurlijk, ik wilde geen slachtoffer worden van de roddels. Ik had ’t al moeilijk genoeg om me staande te houden tussen die meiden. Dus deed ik net als of die man me weinig boeide…

Ik heb stilletjes zijn hele huis versierd

Van nature ben ik vrij attent als het om verjaardagen en dat soort dingen gaat, dus kon het bij hem óók niet laten om hem te verrassen toen hij Abraham zag dat jaar. Ik was zo vrij om bij zijn privé adres de boel te versieren, daar het op het werk niet gewaardeerd werd. ’s Morgens vroeg opgestaan om naar het volgende dorp te rijden waar hij woonde. Toch wel enigszins gespannen en zenuwachtig deed ik wat ik moest doen.

Ballonnen opgehangen en een leuke tekst op z’n voordeur gezet. En natuurlijk een Abraham pop erbij gezet. Pfff, niemand had me gehoord of gezien. Of vond ik dat eigenlijk niet stiekem een beetje jammer? Had ik niet stiekem gehoopt dat hij het gezien of gehoord had en dat hij naar buiten was gekomen? Mhmmmm, ik weet niet wat ik dan in mijn enthousiasme had gedaan. Zou ik hem omhelst hebben? Geheel spontaan om hem te feliciteren? Zou ik dat gedurfd hebben? En wat zou er dan gebeurd zijn? Zou hij me hebben afgeweerd of juist in de passie mee zijn gegaan? Helaas kom ik daar nooit achter, want blijkbaar had ik niet genoeg herrie gemaakt.

Hihihi, hij heeft zich rot geprakkiseerd van wie al dat ‘leuks’ was… Ik had enkel een kaartje in de hand van de pop gedaan met de tekst: Fijne dag gewenst, groetjes (en m’n naam). Op het werk was het ’t gesprek van de week. Wie dat zou toch gedaan hebben? Hij kende zoveel vrouwen die zo heette. Pas toen ik na een paar weken de pop terug vroeg via een sms’je, viel het kwartje na enige tijd. Hij reageerde door m’n nummer te bellen die via de sms doorkwam. “Jij….? Jij werkt toch …?” Vroeg hij, waarop ik bevestigde dat dat zo was. Helemaal verbaasd dat ik dat had gedaan. Had hij nooit verwacht van mij -was zijn verraste reactie. Doordat hij vertelde dat er foto’s waren gemaakt van hem en Abraham, wist ik dat hij niet boos ofzo was…

Echter had hij het op het werk verteld, waardoor hij van hogerhand teruggefloten werd. Mij werd de vraag gesteld of ik bijbedoelingen had daarmee of dat het een van mijn spontane acties was… Uhmmmm (bibberdebibber – ik wilde mijn baan niet kwijt! Ik ben altijd wel recht-door-zee-type… intern conflict! Maar ik kon toch niet vertellen dat ik op ‘m zat te kwijlen?) Verloochende mezelf door ijskoud te zeggen dat het echt om eenn spontane actie ging. Pppfff, dat deed ZEER van binnen om te zeggen, maar was blijkbaar het goeie antwoord, want ik begaf me op glad ijs. Pffffff, zweet stond in mijn handen, m’n hart brak bijna, maar ik had m’n baan nog!

Ik miste hem te erg

Weken gingen voorbij en ik had m’n teamleider niet meer gezien. Bleek dat hij ziek thuis zat. Oww, wat koste het me moeite naar mate de tijd verstreek om niet ff bij ‘m langs te gaan, te kijken hoe het met hem was. Deed verwoede pogingen om mezelf in bedwang te houden. Toen het bijna Pasen was, kon ik me niet meer inhouden. Ik had ‘m al twee maanden niet gezien! Moest ff een glimp hebben… ik miste zijn aanwezigheid.

Gewoon het simpele ‘goeiemorgen’ als hij voorbij kwam lopen, of de droge humor naar de bewoners als je bezig was… genoot van elke seconde, maar mocht het niet laten blijken. Wat had ik die man graag in mijn armen gehad… Ik hield het ook niet meer uit. Een bloemetje gehaald en de stoute schoenen aangetrokken. Stond ik daar zenuwachtig voor zijn deur te staan, niet-wetend hoe hij zou reageren en wat de gevolgen zouden zijn.

Na aangebeld te hebben, 5 minuten te hebben gewacht, was ik net van plan de bloemen die ik met vaas en al had gekocht wilde neerzetten voor de deur, zag ik beweging achter de voordeur. Mijn hart klopte in m’n keel en stokte. Hij deed de deur open en stond daar in zijn korte badjas. Man, wat doe je met me?! Wat een aanslag op m’n zelfbeheersing! Ik begon te stotteren in de trant van “Aardigheidje van me, beterschap!” Ik rende nog net niet weg. Wat een aanblik. Hij zei: “Had je niet moeten doen joh”, maar ik zag in zijn gezicht dat hij het wel kon waarderen.

Met een blik van ‘help’ en ‘niet doorvertellen-kreet’ ging ik ervan door als een haas. Wat een aanblik, wat nou als ik die brutaliteit en wel het lef had gehad om te blijven staan. Wat had hij dan gedaan?? Kon me eigen wel voor m’n kop slaan in de auto, dit was m’n kans geweest! Een behoorlijk gemiste kans…. Over fantasie die dagen en weken erna geen gebrek. Heb alle scenario’s voorbij laten gaan, maar allemaal met happy end. Tja, stond ik daar met m’n vaas met bloemen…. En hij in z’n korte badjas. Als ik er weer aan denk…

Mijn hart en hoofd slaan op hol van passie

Na een tijdje zag ik hem weer op het werk en kon niet nalaten een blije opmerking te maken. Zag z’n verbaasde, maar geamuseerde gezicht. Die grijns die hij me gaf als we elkaar terloops zagen. Ik voelde het, als het ware, als hij in de buurt was. Zijn stem, zijn voetstappen, zijn lach, ik hoorde of VOELDE zijn aanwezigheid. En als hij dan zag dat ik naar hem zocht, kwam die heerlijke grijns weer. Je laat m’n hart en hoofd op hol slaan van passie voor jou en het lijkt of je soms doorhebt.

Die ogen en die die blik van hem: om bij weg te smelten! Die enkele keer dat we heel dicht bij elkaar kwamen, bij een bewoner, of als hij spontaan iets ging spelen voor ze… mooie momenten. Ik koester ze, al wist ik nooit HOE te reageren en verdween meestal snel en schichtig van het toneel… Hij moest eens weten hoe graag ik met die bruidsshow mee had willen doen, met hem als ‘partner’. Ik durfde het niet te vragen en liet m’n kans lopen. Hoe had je gereageerd als ik in zo’n trouwjurk had meegelopen met m’n collega’s? Had je me dan wel zien staan? 2,5 jaar onder hem gewerkt, 2,5 jaar mezelf in moeten houden. Omdat ik m’n baan wilde behouden.

Toch mijn baan kwijt

Door bezuinigingsmaatregelingen van de overheid en een stommiteit van mijn kant kostte het me alsnog m’n baan. Had nog zoveel leuke momenten met hem willen doorbrengen. Misschien had hij me zien staan als ik wat uitdagender en ad remmer was geweest op zijn droge humor. Wat heb ik genoten van die man! Er zijn heel wat momenten geweest dat ik ‘m had kunnen uitdagen, soms denk ik: had ik het lef maar gehad En hoever had hij gegaan? Mijn vrije fantasie kende geen grenzen als ik hem weer gezien had. Er waren veranderingen in het tehuis. Appartementen kwamen leeg door overlijdingen of overplaatsingen in het huis of elders. We moesten de kamers inspecteren. Wat had ik dat graag gedaan met hem. Stond ik daar in de douche ruimte, hopend dat hij spontaan binnen kwam wandelen en hou je dan maar eens in met zo’n lekkere vent naast je.

Er was een moment dat een collega in de keuken zich verbrand had met hete soep. Hij was terecht één en al bezorgdheid! Ik heb haar begeleid naar de dichtst bijzijnde douche waar hij handdoeken kwam brengen. Owwww, ik wilde de brandplek graag van haar overnemen op dat moment en dat hij mij heel lief en teder voorzichtig begeleidde. De water stralen via zijn handen op mijn huiden zou komen. Ik had hem gelijk vol passie genomen als hij zo dicht in mijn buurt was gekomen. Ik denk niet dat ik DAT had weten te weerstaan.

Misschien waren er vonken van passie geweest..

En ook het afscheid had zo lekker kunnen zijn. Ik had het al helemaal uitgedacht. Zou de bewoners gedag zeggen en mijn collega’s en dan hem vragen of hij me wilde helpen met de spullen en bloemen die ik gehad had om dat naar m’n auto te brengen. Ik zou uitgebreid afscheid van ‘m hebben genomen, vol op de mond – als het aan mij lag, het was toch mijn laatste dag. Ze konden me toch niks meer maken… Of elders in het fietsenhok ofzo. Een heerlijke gedachte. Helaas moest hij weg of misschien was het wel een uitvlucht omdat hij een vermoeden had dat ik een laatste spontane actie ging doen. Hahahaha, misschien kende hij me al beter dan ik vermoeddde.

Man, je moest eens weten wat ik in gedachten allemaal met je gedaan heb. Als je dat zou weten loop je misschien inderdaad gillend weg! Of juist niet en springen de vonken van passie ervan af…. Ik zal het zeer waarschijnlijk NOOIT weten. Zal die warme stem, die mooie ogen en dat slanke lichaam nooit vergeten. De vingers die over de toetsen gaan, prachtige muziek die je creëerde… om uren naar te kunnen luisteren. Die handen… wilde ze maar wat graag voelen… om bij weg te dromen…